Jak dobrze wykonać zdjęcie rentgenowskie wewnątrzustne

Mimo tego, że wykonywanie zdjęć rentgenowskich punktowych, wewnątrzustnych stanowi tylko niewielki wycinek radiografii dla początkującego lekarza stomatologa może być nie lada wyzwaniem. Krótkie szkolenia z obsługi aparatu na pewno nie są wystarczające. Wiedzę na ten temat należy regularnie pogłębiać a reszta przyjdzie z praktyką.

Zdjęcia wewnątrzustne to zdjęcia, które otrzymywane są na filmie rentgenowskim lub detektorze promieniowania znajdującym się w jamie ustnej pacjenta podczas ekspozycji.

Do zdjęć wewnątrzustnych zaliczamy:

  • zdjęcia zębowe
  • zdjęcia zgryzowe
  • zdjęcia skrzydłowo-zgryzowe

Dwie podstawowe techniki wykonywania zdjęć wewnątrzustnych to:
– technika dwusiecznej kąta (technika izometrii Cieszyńskiego)
– technika kąta prostego

Technika izometrii Cieszyńskiego

O technice izometrii Cieszyńskiego warto pamiętać, gdyż opracował ją Polak prof. Antoni Cieszyński, autor pierwszego na świecie podręcznika radiologii stomatologicznej ”Die Röntgenuntersuchung der Zähne und der Kiefer” wydanego w 1913 roku.

Film/detektor umieszcza się blisko badanego obiektu. Wiązka promieniowania pada prostopadle na dwusieczną kąta zawartego między osią długą zęba a osią filmu umieszczonego w ustach pacjenta tak, by dotykał korony (wystając poza nią o około 2 mm) i podniebienia.

Zaletą techniki izometrii Cieszyńskiego jest łatwość ustawienia filmu w jamie ustnej oraz brak konieczności używania uchwytów do pozycjonowania. Technika ta posiada jednak szereg wad, z których najistotniejsze to brak powtarzalności ustawienia, a więc trudności  w porównywaniu kolejnych zdjęć tej samej okolicy, jak też duża zależność od umiejętności osoby wykonującej zdjęcie.

W technice kąta prostego do wykonywania zdjęć stosowany jest specjalny uchwyt do pozycjonowania filmu w jamie ustnej wraz z pierścieniem ułatwiającym pozycjonowanie tubusa lampy rentgenowskiej. Dzięki temu ustawienie zdjęć wykonywanych w ten sposób jest powtarzalne, a więc możliwe jest porównywanie i komputerowa analiza (np. subtrakcyjna czy 2 pomiary gęstości) kolejnych zdjęć wykonywanych w trakcie procesu leczenia. Wadą metody jest otrzymywanie powiększonego obrazu ze względu na oddalenie filmu od badanego zęba.

Uwaga! W technice kąta prostego ze względu na dużą odległość obiektu badanego od filmu należy stosować tubus zwiększający odległość ogniska od obiektu z 20 do 30 cm.

Do wpisu wykorzystałam zdjęcie i informacje z www.magazyn-stomatologiczny.pl .